10/12/2010
Η λέξη «ελληνικό», στην ονομασία «Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες», ίσως για κάποιους να παραπέμπει στο ελληνικό κράτος. Μάλιστα είναι αλήθεια ότι εσφαλμένα, κάποιοι πίστευαν ή πιστεύουν ότι το ΕΣΠ αποτελεί μία κρατική υπηρεσία. Ίσως αυτή η παρανόηση να οφείλεται και στο γεγονός ότι το ελληνικό κράτος, ουσιαστικά ανίκανο, ανεπαρκές και αδιάφορο να προστατεύσει τους πρόσφυγες, με πολύ μεγάλη ευκολία τους παραπέμπει στο ΕΣΠ ή σε κάποια άλλη σχετική ΜΚΟ, προκειμένου στην κυριολεξία να τους ξεφορτωθεί και να αποποιηθεί τις ευθύνες του.
Ακόμη όμως και με αυτή την πρακτική δεν μπορεί μια ΜΚΟ να μετατραπεί σε κράτος. Όλοι εμείς λοιπόν, που εργαζόμαστε στο ΕΣΠ ούτε θέλουμε να γίνουμε, ούτε φυσικά είμαστε το κράτος. Δεν είμαστε εμείς που δεν επιτρέπουμε την πρόσβαση στο άσυλο, που έχουμε κρατούμενους ανθρώπους σε απερίγραπτα άθλιες συνθήκες, που δίνουμε άσυλο μόνο στο 0,05% και μόνο σε όσους προβαίνουν σε ακραίες ενέργειες, αφήνοντας όλους τους υπόλοιπους να περιμένουν εξαθλιωμένοι να εξεταστεί το αίτημά τους ακόμη και για παραπάνω από 10 χρόνια. Δεν είμαστε εμείς που δεν τηρούμε τις Ευρωπαϊκές Οδηγίες και στην ουσία δεν παρέχουμε επιδόματα και επαρκή στέγαση, που δεν λαμβάνουμε κανένα μέτρο και ανεχόμαστε τη δράση ακραίων στοιχείων εις βάρος αλλοδαπών και εις βάρος όσων απλά δεν τους μισούν.
Εμείς είμαστε μια ΜΚΟ, που αγωνίζεται κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες για να αναδείξει και να καταπολεμήσει όλα τα παραπάνω. Σε αυτή την προσπάθεια ξέρουμε πλέον καλά πως δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα ουσιαστικό από αυτό το κράτος. Αντίθετα, μας δημιουργεί επιπλέον προβλήματα καθυστερώντας με απίθανους γραφειοκρατικούς τρόπους να μας αποδώσει ευρωπαϊκά κονδύλια, που μας οφείλονται. Παρόλα αυτά συνεχίζουμε, γιατί είναι σαφές πως αν σταματήσουμε, η κατάσταση θα γίνει ακόμη δραματικότερη. Στην προσπάθειά μας όμως αυτή χρειαζόμαστε βοήθεια. Τη δική σας βοήθεια, επειδή στο πρόσωπο των ξένων δεν βλέπετε φανταστικούς εχθρούς ή κάποια εθνική απειλή, επειδή καταλαβαίνετε ότι σε πολλά σημεία του πλανήτη οι άνθρωποι αναγκάζονται να φύγουν για πολλούς λόγους ανεξάρτητα από τη θέλησή τους και επειδή συμφωνείτε ότι αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται προστασία και κυρίως τον σεβασμό μας, επειδή -παρά την κρίση που βιώνουμε σήμερα- δεν έχετε χάσει την ανθρωπιά σας και επειδή πιστεύετε ακόμη στα ανθρώπινα δικαιώματα.
